De laatste loodjes. Zo voelt deze week aan. Over een week sta ik op Hollandse bodem en kan ik eindelijk iedereen weer knuffelen. Ik kan niet wachten, maar ik wil tegelijkertijd ook niet weg. De laatste maand was crazy. Ik kan het niet anders zeggen dan dat. Australië was fantastisch, ik heb daar zoveel leuke dingen gezien en leuke mensen ontmoet. Nieuw Zeeland was net zo gaaf, al is er een belangrijk verschil met Australië. Daar ontmoette ik namelijk elke dag nieuwe mensen en moest ik ook elke dag weer afscheid nemen. In Nieuw Zeeland heb ik echter het grootste gedeelte van mijn reis met dezelfde mensen doorgebracht, en wat was dat leuk zeg!

De eerste paar dagen heb ik in het noorden van het land doorgebracht, reunited met Manon! In een vakantiehuis van haar familie hebben we heerlijk bij kunnen kletsen. Ook zijn we samen naar het noordelijkste punt van Nieuw Zeeland gegaan. Eenmaal terug aangekomen in Auckland kreeg ik te horen dat er een rugbywedstrijd zou zijn die avond. Mijn eerste reactie was; needankjevriendelijkmaarikbedank. Een van mijn kamergenoten, Tom, zei echter; Ahw, come on, it’s all part of the experience! En zo ontstond de eerste vriendschap. Bij die rugbywedstrijd heb ik ook Hugo, Bronte en Steffi ontmoet. Wat ben ik achteraf blij dat ik naar die wedstrijd ben gegaan zeg (en ik snapte de sport nog ook!). Vanaf dat moment waren we namelijk onafscheidelijk. Zo zijn we samen gaan Black Water Raften. Dat was zo gaaf! Je zit in een rubberen band en je moet een weg banen door een grot met glowworms. We moesten onder andere van twee watervallen afspringen (kleintjes, wees maar niet bang). Het was ontzettend koud, maar ook zo leuk om te doen! Hugo, Bronte, Tom en ik keken daarnaast allemaal erg uit naar ons bezoek aan Hobbiton en hebben de eerste dagen dan ook waar we konden de Hobbit films gekeken. En toen was het eindelijk zover! Als kleuters in een snoepwinkel renden we door the shire en we hebben wat gedronken in the green dragon. Om eerlijk te zijn is het nogal een kleine filmset, maar toch. Wat waren we blij J

Die avond was ook fantastisch, we kregen namelijk de mogelijkheid om een Maori dorpje te bezoeken. De mensen die ons rondleidden waren heel aardig en trots op hun achtergrond. We hebben er ook een heerlijk all you can eat diner gehad. Je kunt je voorstellen hoe een stel arme backpackers op zo’n diner aanvalt. De dag daarna kwamen we aan in Taupo, waar ik een skydive heb gedaan van 15000 ft (ongeveer 4,5 km). Wauw, wat was dat gaaf. En koud. En eng. Maar zo gaaf. De dag daarna heb ik de beroemde Tongariro Crossing gelopen. Deze wandeling staat in de top 10 wandelingen van de wereld en dat kan ik me heel goed voorstellen. Wat was dat mooi zeg. Ik heb tijdens de wandeling ook Mount Doom aan kunnen raken (voor de fans onder ons). Ik heb de wandeling in mijn eentje gedaan. Iedereen zei dat ze wel bij me zouden blijven, aangezien ik niet heel snel loop. Maar ik wilde het liever alleen doen. Op verschillende rustplaatsen kwam ik iedereen wel weer tegen hoor, dus het is niet zo dat ik helemaal alleen was. De wandeling is maar 19,7 km, maar je zet zo’n 30.000 stappen. Dit komt door de enorme hoogteverschillen. We kwamen zo hoog, dat we speciale haken onder onze schoenen moesten doen om op het ijs te kunnen klimmen. 7,5 uur en drie blaren later kwam ik dan eindelijk bij de eindplaats aangestrompeld, ik ben nog nooit zo blij geweest om een parkeerplaats te zien. Wat was ik trots op mezelf na die dag J.

Op het zuid eiland was ik alleen nog maar met Steffi en Tom over. Noord had vooral veel gave activiteiten, zuid staat vooral bekend om zijn uitzichten. Wauw, wat is het daar mooi zeg. Bruine bergen met witte toppen, prachtige meren en een ruwe zee. Echt fantastisch. Het meest gave dat ik op zuid heb gedaan is een helikopter vlucht gevolgd door een drie uur durende hike over een gletsjer. Voor de rest heb ik vooral veel genoten van wandelingen, de mensen om me heen en heb ik mijn best gedaan om warm te blijven. Helaas heb ik gisteren afscheid moeten nemen van iedereen. Ik ben nu in Kaikoura en ik hoop hier met dolfijnen te zwemmen. Het is al drie keer geannuleerd, ik heb morgen nog twee kansen. Ik hoop echt dat het door kan gaan. Dat zou alles perfect maken.

Dit was mijn allerlaatste blog. Ik kan niet geloven dat de afgelopen 10 maanden bijna voorbij zijn. Ik heb intens genoten van alle momenten. Ik ben verslaafd geworden aan reizen. Maar ik ben ook blij dat ik naar huis kan over een week, want home is where the heart is.

See y’all soon!

p.s. foto's zal ik dit weekend of als ik weer thuis ben op Facebook plaatsen